"Ecem!! Kızıyorum ama onu bırak!" gözlerimi aça aça söylüyorum.
Ecem "Bırakmıcam! Benim! Elleme!" yüzünü buruştura buruştura söylüyor.
En sonunda benim sesim yükselip tavan yapıp kızgın bir ifade ve bakışla harekete geçip "ECEM!!!!" diye bağırıyorum.
O anda donup bana bakıyor. Gözleri doluyor. En yakınındaki müttefikine gidip (bu duruma göre ailedeki herhangi biri olabiliyor)
"Annem bana kızıyor" diyor.
O anda donup bana bakıyor. Gözleri doluyor. En yakınındaki müttefikine gidip (bu duruma göre ailedeki herhangi biri olabiliyor)
"Annem bana kızıyor" diyor.
Bu cümlesi bana öyle koyuyor ki anlatamam. İçime oturup beni midemden başlayarak beni kemiriyor. Sanki beni sevmeyecek ve bana seslenmeyecek gibi geliyor. Yaptığım hareketten de dönemiyorum. Bir iki dakika sert sert bakmaya devam ediyorum. Yanımdan geçiyor dik dik yapma diyen bakışlar atıyorum. Annelik gururu yapıyorum bir nevi.
Kitaplar okuyorum ya hep onların suçu! Şöyle yap böyle yap diyorlar. Yapıyorum sonuç bu! Böyle davranmazsam da evin içinde tepinen bir kadın oluyorum. Biraz sert yapmam lazım. Dozunu falan ayarlayamıyorum galiba. Fazla kaçırıp korkutuyorum. Aman ne bileyim! Lohusalık hallerinden de bir yaptığım bir yaptığımı da tutmuyor ki, onunda etkisi var.
Öyle düşünüyorum ki yiyorum ki kendimi düşüp "Anneeaa" diye ağladığında seviniyorum. Hahayy beni seviyor hala diye sevinçli sevinçli koşup, sarılıyorum. Gösterdiği her yeri öpüp, iyileştiriyorum.
Bu akşam neşeli neşeli uyumaya gittik. Kızmadım. Daha doğrusu beni kızdırmasına mahal vermedim. O da beni sinirlendirmedi. Neyse iki öpüştük, uyudu.
Yanında yatarken kurdum kurdum. Çocuğu ben kızdırıyorum da, inatlaştığım için böyle yapıyor da, falan filan kendi kendime konuşup durdum. Eşimin yanına gelip "Ecem bana 'Annem bana kızıyor' diyor ya beni sevmemezlik eder mi?" dedim cevabı kısa ve netti "Sen anneni sevmiyor musun?"
Aha! Sanki duvara çarptım.
Seviyorum tabi ki.
Bir anda iyileştim. Annem ne kızardı bize? Nereye kaçacağımızı şaşırırdık. Hala bile onu kızdıracak laf söylesek şöyle bir baksa aklımız gidiyor. Sevmekten beni vazgeçmediği ve her fırsatta gösterdiği için bende onu sevmekten hiç vazgeçmiyorum.
Demek ki neymiş Ecem beni hep sevecekmiş.
Yanında yatarken kurdum kurdum. Çocuğu ben kızdırıyorum da, inatlaştığım için böyle yapıyor da, falan filan kendi kendime konuşup durdum. Eşimin yanına gelip "Ecem bana 'Annem bana kızıyor' diyor ya beni sevmemezlik eder mi?" dedim cevabı kısa ve netti "Sen anneni sevmiyor musun?"
Aha! Sanki duvara çarptım.
Seviyorum tabi ki.
Bir anda iyileştim. Annem ne kızardı bize? Nereye kaçacağımızı şaşırırdık. Hala bile onu kızdıracak laf söylesek şöyle bir baksa aklımız gidiyor. Sevmekten beni vazgeçmediği ve her fırsatta gösterdiği için bende onu sevmekten hiç vazgeçmiyorum.
Demek ki neymiş Ecem beni hep sevecekmiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder