Dedem ve ailesinin, mübadele zamanında ilk ayak bastıkları vatan toprağı Karantina Adası. Dedemin ortanca kardeşi anlatmıştı yaşadıklarını. Küçük olmasına rağmen her şeyi hatırlıyordu. Yolculukları uzun sürdüğü için "Unutmam mümkün değil"demişti amca.
Doğdukları toprakları vatan diye bildikleri yerleri unutun demişler. Gerçek vatan olan yere doğru yola koyulmuşlar.
Florina'dan çıkmışlar yola at arabalarıyla. 3 erkek çocuk. En büyüğü dedem 10 yaşında. Büyük amcalarım biri 6 biri 4 yaşlarında. Yanlarına sadece bir kaç çaput alabilmişler. Anneleri beline sarmış altınlarını. Onları almaları bile yasakmış. Hiç bir şeyleri olmadan sadece devletin vaatleri verilmiş onlara.
Uzun at arabası yolculuğunun sonunda Selanik'e varmışlar. Günlerce limanda geminin gelmesini beklemişler. Hayatlarında bir daha göremeyecekleri kadar büyük bir gemi onları almış. Günlerce yolculuk sonunda Karantina Adasına varmışlar.
Sırasıyla aileleri içeri almaya başlamışlar. O zamanlar salgınlar kol geziyormuş. Hepsine hasta muamelesi yapılmış ister istemez. Kıyafetleri ütülenmiş, büyük hamamlarda yıkanmışlar. Bilmiyorum belki amcaya büyük gelmişti hamamlar. Kayıtları yapıldıktan sonra tekrar gemiyle Konak iskelesine gitmişler. Amcam "Çok uzun yol yürüdük" diye anlatmıştı. Uzun yol dediği iskeleden Basmane tren garı. Nasıl yorulduysa küçük bedeni, her gün hiç yorulmadan yürüdüğüm yol ızdırap gelmiş onlara.
Basmane'de onları yük trenleriyle yeni memleketleri Edremit'e yola koyulmuşlar." Edremit'liler bizi güzel karşıladı. Hiç yabancılık çekmemiştik" diye anlatmıştı amca.
Ada Hastanesine her gelişimde amcanın anlattıklarını duyuyorum kulağımda. Nişanlanacağımı söylediğimde "Nereli?" diye sormuştu. "Urlalı. Evleri Ada Hastanesine çok yakın" dediğimde çok sevinmişti. "İlk vatan kokusunu aldığım yerdi orası. Urlalılar çok iyi insan olurlar bize çok yardım etmişlerdi." dedi.
Dedem bir daha göremedi ilk memleketi Florina'yı. İki kardeşi gidip sonrasında gidip gördüler. Kendimi koyuyorum da yerlerine hiç bir şeyini almadan doğduğun, büyüdüğün topraklar ayrılıp başka yere yerleşmek vatan bilmek ne kadar zordur.
Şuanda dedemlerin alındıkları yerler ziyarete kapalı. Ada'da çalışanların anlattığı kadarını biliyorum. Herşey yerli yerinde bıraktıkları gibi duruyormuş. Bir gün açılır da Ecem'le gezme fırsatı yakalarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder