Mucizeye tanık ol Emzir!

Hiç çekinmedim ve ayıp bir şey yaptığımı düşünmedim.
Hep kendim nasıl rahat ediyorsam öyle emzirdim.

Anneliğimin en büyük korkularından biriydi sütümün olup olamayacağı. Doğumdan sonra hemen sütüm geldi.

Ecem ilk dudaklarını meme ucuma değdirdiğinde içlerinin dolduğunu hissetmiştim. Sezeyanın etkisiyle her yanım titriyordu. Ecem'in o ilk emişini unutmamak için her hareketini izledim. 

Gözleri bile kapalıydı. En küçük kıyafetlerin bile büyük geliyordu. Ama o emmeyi biliyordu. Bu bir mucizeydi. 29 yaşındaydım ama bana em deseler ememezdim onun emdiği gibi. 

Bedeli ne olursa olsun emzirdim. Belki kendimden çok şey verdim onu emzirebilmek için. Kadınlığın en büyük semboli mememin üçte ikisini onu emzirebilmek için feda ettim. Tabi ilk zamanlar böyle bir bedeli olduğunu bilmiyordum. Bilseydim de hiç bir şey değişmezdi. 

Emdikten sonra dudakları şişiyordu ve bir süre böyle kalıyordu.
Ne güzel dimi?

Emerken ki o mutluluğunu görmek hiç bir duyguya benzemez. Dudaklarını memeden ayırıp sana baktığında içi erir annenin. Yok yok duyguların tarifi yok. Anlatman için yaşamak lazım. 

Hamileyken eşime "Çok şey kaçırıyorsun. İçinde hareket etmesi çok başka." derdim. Doğdu. Emerken "Bu duyguyu yaşayamadığına çok üzülüyorum." deyip durdum. Yıllarca baktığım et yığınları bunun için yaratılmışlar. Ne cinsellik ne cazibe anlamsız. Öyle bakanlarda kesinlikle insanlıktan nasibini almamış insanlar. 

Emzirmeyi 1 günde bıraktırmak zorunda kalınca Ecem bir daha beni sevmeyecekmiş gibi gelmişti bana. Öyle bir şey olmadı. Atlattığımız ilk sınavımızı büyük bir başarıyla vermiştik. Ecem beni ilk zamanki gibi sevmeye devam etti.

Ecem düzeldi. Ama ben hala bunları yazarken gözlerim doluyor. Ağlıyorum. Unutamıyorum. "Acaba daha dayana bilir miydim?" demeden edemiyorum. Sonra kendime geliyorum. "Elimden geleni yaptım. Kendi kızıma sütüm fazla geldi bir de süt kızıma baktım. Sağlıklı olmam ve daha kötü sonuçlar yaşamam için bu kararı vermek zorundaydım." diyorum.

Bir kadın anne olsa bile yapabilecekleri bir yere kadar. Benimde 7 aydı. Uzun süre emzirenleri kıskanıyorum. Onları anlıyorum. Ben Ecem'i rahatlıkla bırakıp çıkabiliyorum. Onlar dönmek zorunda. Onların memelerinden akan süte ihtiyaçları var. 24 ay emzirin. Ömrünüzün kaçta kaçı? Hayatınızdan vereceğiniz 2 sene ne olur ki? Onu emzirmekten daha önemli ne işiniz olabilir ki? Bu günleri çok özleyeceksiniz. Sizin yerinizde olmak isteyen o kadar çok anne var ki? O bakışmaları yaşamak isteyen, kulakları oynansın isteyen. Ahhh Ecem gece uyandığında mutfağa süt ısıtmaya koşacağıma yanına koşup mememi açıp sıcak sıcak onunla uyusam. Beni her dakika öpse bile o duyguları yaşatamıyor. O çocuğunuzun ömründe bir daha geri dönemeyeceğiniz bir anı. 

Mucizeye tanık olun! EMZİRİN!!!