Kızdığımda hamilelikten dolayı kızıyorum deyip kendimi üzdüm. Çoğu bağırmamın sebebini içimdeki kudurmuş hormonlara bağladım. Ara ara uyanıp, her annenin çocuğuna kızdığını gördüm. Yani benim tepkilerim normaldi. Ama ben ona hiç kızmamam gerektiğini düşünüyorum hep.
Sona doğru onunla oynamam zorlaşmaya başladı. Hareketli olduğumdan hareketliliğine yetiştim. Yorgunluğumu o uyurken atmaya çalıştım. Ama bir konuya yetişemedim ve hala yetişemiyorum.
Kucak istemesi.
Usulca yanıma sokuluyor "Anne kucak istiyom." diyor. Ben en yakın koltuğa oturup onu kucağıma alıyorum. Sımsıkı sarılıyorum, öpüyorum, onu ne kadar çok sevdiğimi ve özlediğimi söylüyorum. Ama Ecem yürürken, merdivenlerden inerken, sofrada yemek istemediği bir şey olduğunda da istiyor.
Öyle bir diyor ki kucak istediğini içime oturuyor. Sanki kucağıma alsam onun bütün huysuzlukları bitecekmiş gibi geliyor bana.
Gözlerimin içine bakıyor, kollarını uzatıyor, "Anne kucak" diyor. Ve benim içimdeki bütün hisler altüst oluyor.
Geçen gün merdivenlerden inerken kucak istedi. Ayağımın ağrıdığını bahane edip alamayacağımı söyledim. Önüme geçti "Anne sırtama bin" dedi. Küçücük bedeniyle beni taşıyabileceğini sanıyor. Beni sırtında taşıyamayacağını söyledim. Elini uzattı "Anne elimi sıkı sıkı tut" dedi. Onun yardımıyla aşağıya iniyormuş gibi davrandım.
Sanki Burak kucağımdayken bana buruk buruk bakıyormuş gibi geliyor. Birde kardeşine kıyamıyor. Burak yatağında ağladığında "Anne seni istiyor, kucağına al." diyor. İşte o an kucağımı onun doldurmasını istiyorum.
Ah bir geçse o şu ağrılar kızım seni kucağımdan indirmeyeceğim. Sende bebeksin daha. Kucağıma ihtiyacın var. Benimde seni kucağımda taşımaya ihtiyacım var. Seni taşırken başını omzuma koyup "Anne" diye solumanı öyle özledim ki. Kucağımda uyuduğunda sakince yatağına yatırmayı çok istiyorum.
Az kaldı kucak kucak sarılacağımız günlerin gelmesine. Bir 10 gün daha sıkmalıyız dişimizi.
Süt Anne,
Açelya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder