O An Ben Ben Değilmişim

Neşeli kelebek değiliz bu ara. İki çocuklu hayata hemen adapte olamıyormuş insan. İlk çocukta 40 gün dolduktan sonra bir ağırlık iniyor ama ikinci çocukta olmuyormuş. Belki yaş aralıkları az olduğu için bir kaos ortamındayız. 

Anlatayım diye uğraşıyorum olmuyor. Çünkü her gün yeni bir trajedi yaşıyoruz. 

Geçen gün SlingoMom'ın 2 yaş krizleriyle ilgili yazdığı okudum. Beni anlatıyor dedim. Sonra yorum bölümüne dökülmeye başladım bir anda. Parmaklarımla duygularım beni aradan çıkartıp ne var ne yoksa döktü.

"Şuanda bunu yaşıyorum. Bitmiyor geçmiyor. 18 ayda doktorumuz 2 yaş sendromu demişti. Tamam dedim. Sakinimdir. Yapım bu. Şuan 32 aylık oldu ve hala 2 yaş sendromu diyorlar. Ve sakin olmak benim için kitaplardaki sinir bozucu bir kelime oldu.Yaşam enerjimi emiyor resmen. Anlıyorum onu kardeşi de oldu. Şu kısacık ömründe çok badireler yaşıyor, içinde fırtınalar kopuyor. Ama ben sıyırmakla can yakmak arasındaki ince çizgideyim.

Kendimden korkan ve gözünden alevler çıkartan bir insan oldum. Bakın anne demiyorum insan diyorum. Çünkü bu durum benim tüm hayatımı etkiliyor. Sürekli romatizmalarından bahseden yaşlı teyzeler gibi kızımın garip huysuzluklarından bahsediyorum.

Ama yazınızı okumak yinede iyi geldi. Evet biliyorum benim gibi anneler çok. Hatırlamak iyi geliyor. Bu günlerin geçmemesinden ve hep böyle kalmasından korkuyorum."

Şimdi şuan o an ki halimden farklıyım. Yazdığım yorumu başka birinin yazdıkları gibi okuyorum. Kendime içimden "Vah, vah!" diyorum. Ama yazıyı okuduğum sırada Ecem daha yeni uyumuştu. Ve ben gerçekten çok yorgun, uykusuzdum. 

Demek ki neymiş uykusuz ve yorgunken ben ben değilim.