Affet İnsanlığı Çocuk

Anneme küçükken çok kızardım. Kafayı yediğini, kötülüğe bu kadar yakın olmadığımı, evhamının gereksiz olduğunu düşünürdüm. Sürekli şöyle derdi,

" Kimseden birşey yeme." 

"Tanıdıkta olsa kimsenin arabasına binme."

"Tipini beğenmediğin birinin yanına oturma."

"Tanıdıkta olsa kimseye kapıyı açma."

"Yol bile sorsalar durma."

"5 dakika bile geç kalsan evi ara."

"Kimsenin evine benden izin almadan."

Hep "Peki." dedim. Dediklerini hep uygulardım. Yapmazsam eğer sokağa salmazdı beni. Her gittiğim yeri haber verdim. Uzakta bile olsam anne eve geç döneceğim diye aradım. Elim mahkum uymak zorundaydım dediklerine. Birde ortalığı birbirine katar rezil olurdum arkadaşlarıma. 

Şimdi anne olunca anladım ki haklıymış. Komşunun, amcanın, dayının yani insanların çocuklara zarar verdiği bir dünyada bana az bile demiş. 

Okudukça, gördükçe, izledikçe bende evhamlı, şartlı annelerden olacağım. Çünkü annemi yaşadıkları öyle yapmış. Zararın kimden geleceği belli değil. 

Ah Ceylin! Hayatının son iki saatini düşündükçe içim parçalanıyor. Affet insanlığı çocuk!