Birincisi doktor değiştirdim. Gebeliğim
kesinleşince bir sonraki doktor kontrolüne kadar karar veririz hangi doktor,
hangi hastane seçeceğimiz konusunda diye düşünmüştüm. Urla Devlet Hastanesi,
Gaziemir Devlet Hastanesi, Karataş Hastanesi şıklar arasındaydı. Eşim Sağlık Bakanlığı’na
bağlı memur. Bulunduğu birim açısından bu devlet hastaneleriyle içli dışlı.
Urla Devlet Hastanesi Türkiye’de sadece 5 tane bulunan “ Anne-Bebek Dostu
Hastane” unvanına sahip ve ilgili servis hem personel açısından hem de teknik
donanım açısından oldukça iyi. Ama bize konum olarak çok uzak. Şehir içi
ulaşımla gidebiliyorsunuz elbette ama mesafeyi, gittikçe büyüyen karnı,
gebelikten mütevellit basan afakanları hesaba katınca ne yazık ki vazgeçtik.
Gaziemir Devlet Hastanesi’ni de ulaşıma dair benzer sebeplerden eledik. Bir de
oradaki doktor hiç içime sinmedi açıkçası. Geriye Karataş Hastanesi kaldı ki
oradaki doktorlardan benim gitmek istediğim doktorun Bennuşka’yı doğurtan
doktor olması, ulaşımın kolay ve rahat olması gibi sebeplerden kararımızı kolaylaştırdı.
10. Hafta oraya başladım ama
orayla ilgimiz 28.hafta bitti. Sona yaklaşmaya başlayınca bu sefer rutin
kontrolden ziyade doğum süreci konusunda karar verme aşamasına geldik.
Bennuşka’nın doğumunda 2 gece kalmıştık hastanede. Herkes 1 gece kalırken biz
niye 2 gün o zaman için anlam verememiştik. Ama çok iyi olmuştu. İlk gecenin
sonunda kendi kendime yürüyerek çıkamazdım kesinlikle. Sonradan öğrendim ki
sezaryan ameliyatlar “ Açık Ameliyat “ statüsünde sayılmaktaymış bakanlığına
göre ve 2 gece kalmak zorunluymuş. Bu demek oluyor ki 1 gece kalınan hastaneler
işi kılıfına uyduruyorlar ve bu durum beni çok rahatsız etti. Bir de doğum
tarihi konusunda içime sinmeyen durumlar vardı. Sadece bayram tatiline denk
geliyor diye 10 gün öncesinden doğurmak istemiyorum. Başka bir doktor fikri
almak adına ve izni yazdırmak için Urla Devlet Hastanesi, gönlümüzdeki aslana,
gitmeye karar verdik. Doktorla tanıştık, görüştük. Doğumun tarihiyle ilgili
çekincelerimden bahsettim. Verdiği cevaplar beni tatmin etti ve orada o
doktorla devam etmeye karar verdik.
İkinci önemli
olaya gelirsek Bennu ilk defa Tuna’yı ultrasonda gördü. Bizim oğlan hala
gizemli. Kuzucuğum kardeşinin yüzünü, gözünü, yanağını, burnunu göremedi ama
onun gördükleri ona yetti. Doktor şurası şöyle, burası böyle deyip gelişimini
kontrol ederken Bennuşka kıkırdadı durdu. Doktor Tuna’nın kafasını ölçerken “
Aaa çok komik kihkihkih! ” deyiverdi. Çok hoşuna gitmiş olacak ki muayeneden
sonra “ Kardeşin nasıl?” diye kim sorsa “ Kardeşimin kafası çooook komik!
“ dedi J
Bu iki
olayla beraber izin işini de hallettik. Okula bıraktık ve ben artık bedenen
özgürüm. Bedenen diyorum çünkü birkaç defa daha okula gitmek zorundayım. Sene
sonu not işlemleri var. Son 5 hafta bırakmak zorunda kaldım ama notları kimseye
emanet edemem. Ara ara gidip okula halledeceğim inşallah.
Ailecek koşuşturmaya başlamışken aynı gün bir de okul baktık Bennu’ya. Benim
çalıştığım okulun arka sokağında bir anaokulu var. Hep iyi konuşuluyor okul
hakkında. Bir de biz bakalım dedik ve bizim de hoşumuza gitti. Başka bir okulun
bünyesinde olmayan kendi başına devlete bağlı bir anaokulu. 3-4-5 yaş grupları
var. Sabahçı ve öğlenci gruplar var. Bennu için sabah grubunun uygun olacağına
karar verdik. Zaten yarım gün sabah beraber çıkar, öğlen beraber gireriz eve.
Ön kayıt dönemini beklemekteyiz.
Tüm bunları bir günde yapınca haftanın geri kalanı nispeten sakin geçti.
Tuna'yı görmeye gelenlere verilmek üzere hazırlayacağım hediyelikler için,
Bennuşka’dan kalan pembikleri Tuna’ya uyarlamak için çeşitli malzemeler aldım:
kumaşlar, renkli tülbentler, keçeler, aksesuarlar. Güzel bir Kemeraltı turuydu.
Çok seviyorum Kemeraltı’nda dolaşmayı. Bir nevi terapi bana.
Haftayı küçük bir kaza
ve az biraz hastalıkla kapattık. Bennu düşme, şaşma konusunda bir dünya markası. Evin içinde düştü ve dudağını patlattı. Allah beterinden saklasın tüm
bebeleri, çocukları.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder