Kim Bu Mucizenin Annesi 18. Hafta: Sonuç

Amniyosentez sonucu 18.haftada çıkacak diye rutin kontrolü bir sonraki haftanın başına almıştım. Sonuç çıkmayınca tabi aldığımla kaldım, sonuçsuz bir şekilde gittim doktoruma. Kilom, tansiyonum, dahiliye doktorumun yaptığı tetkikler kontrol edildi.
Sıra ultrasona geldi. Uzandım boylu boyunca, karşımda ekran. Utangaç oğlum göstermedi yüzünü. Hiç şaşırmadım. Bizim fabrikanın ürünleri böyle demek ki standart özellik. Bir numara da 7.aydan sonra göstermemişti hiç yüzünü. Gerekli ölçümleri yaptı. Gelişimi ileriden gidiyor hatta. "Anomalili bebeklerin anne karnındaki gelişimleri geriden geliyormuş doğru mu?" diye sordum. "Evet" dedi. İçime su serpildi. Her şey yolundaydı. Olumlu gelişmelerden dolayı doktorumun olumlu, pozitif yorumları hafifletti biraz olsun stresimi. Bir ay sonra görüşmek üzere ayrıldım hastaneden.

        Sonuca ulaşmak için önümüze konan son 5 günlük engel bitmişti. Hafta ortasında eşim aradı laboratuvarı. Sonuçlarımız çıkmış ancak şahsa değil hastaneye teslim ettiklerini öğrendik. Eşim sağlık bakanlığına bağlı çalıştığı için hastane yönetimini tanıyor. Gerekli bağlantıları sağladı ve hastanenin elektronik posta adresine göndertti sonuç raporunu. Ama mesai bitişine denk geldi. Sonuç teyit edilemedi ve ertesi güne kaldı. İçim içime sığmıyordu. Bu kadar bekledin bir gün daha bekle değil mi? 

Ahh!

O beklemek bu cümleyi kurmak kadar kolay olsaydı ya! Bekledik elimiz mahkum. Perşembe sabahı eşim teyit edince hastaneye ulaşmadığını anlamış sonucun. Uğraşmış, didinmiş ve hatta çemkirmiş ve en sonunda sonuçlara ulaşmış. Bense evde felaket senaryolarıma yenilerini ekliyordum. Ekran görüntüsünü whatsapptan attı bana.

    Açtım, okudum ve ağladım dakikalarca...

    Herhangi bir anomali gözlenmemiştir.

İnanamadım. Tekrar tekrar açtım, okudum, ağladım. O beş haftanın acısını çıkardım. Durdum ağladım, kalktım ağladım, Açelya aradı, ağlaştık, sonra sonuca bir daha baktım ağladım.

İnanamıyorum, kendimi nasıl alıştırmışsam artık kötüye inanamadım iyiye. Anneme bile yarim saat sonra falan haber verdim galiba. Benden haber bekleyen bir sürü arkadaşım vardı. Sonucu özümsedikçe haber verdim birer birer. Çünkü içimdeki kötümser hala konuşuyordu derinden derinden: ya senin anlamadığın bir şeyler vardıysa raporda!?!? Bir süre sonra susturdum onu : Ehhhh yeter bee sus artık! Oğluma sağlıkla kavuşacağız. Daha da strese sokma beni!

        

İş çıkışı gittim, bu beş haftanın ve sonucu aldığımız günün anısına bir şeyler aldım çocuklarıma. Beyefendi o cicileri giyerken neler hissetiğimden, neler düşündüğümden, o güne ona kavuşana kadar neler olduğundan habersiz olacak. Ama benim yüzümde hepsi taşıyan bir gülümseme daim olacak.